Obszar Dziedzictwa Narodowego Atchafalaya
Odwiedź region o dużej różnorodności biologicznej, bogaty w historię kultury. Obszar dziedzictwa narodowego Atchafalaya w Luizjanie podkreśla Basen Atchafalaya, rozciągający się na 14 z 64 parafii stanu. Znajdują się tu prastare dęby i strzeliste cyprysy wzdłuż zatok, bagien i podmokłych jezior, a wszystko to skupione wokół rzeki Atchafalaya, od choktawskich słów hacha falaia, czyli „długa rzeka”.
Historia kulturowa Atchafalaya jest równie złożona jak jej szlaki wodne, począwszy od 6000 do 2500 lat temu, kiedy to pierwsi rdzenni Amerykanie żyli wzdłuż naturalnych wałów i zatok tego, co kiedyś było tradycyjnym obszarem zalewowym rzeki Missisipi. W 1700 roku Francuzi przybyli do dorzecza Atchafalaya, aby handlować futrami z rdzennymi mieszkańcami i dokonywać najazdów na ich obszary plemienne, aby ich pojmać i zniewolić.
Od 1703 roku, po wygnaniu przez Brytyjczyków, przybyło tu około 3000 Akadyjczyków z dzisiejszej Nowej Szkocji. Do roku 1718 większość rdzennych mieszkańców regionu zmniejszyła się, zdziesiątkowana przez choroby przyniesione przez przybyszów i ciągłe wojny.
Cajunowie, potomkowie Akadyjczyków, są nadal dominującą kulturą w Atchafalaya. Ale na jedzenie, muzykę i tradycje regionu ogromny wpływ mieli rdzenni Amerykanie, Hiszpanie, Francuzi, Karaibowie, Afrykanie i Akadyjczycy, którzy mieszkali tu przez wieki.
Gumbo jest synonimem kraju Cajun i służy jako metafora połączenia kultur w tej strefie. Pochodzi od słowa nkombo, oznaczającego w języku Bantu „okra”, warzywo, które Portugalczycy przywieźli do Ameryki. Innym kluczowym składnikiem jest filé, które pochodzi od rdzennych Amerykanów i jest wykonane z mielonych liści sassafra. Przypominająca zupę konsystencja dania wywodzi się z francuskiego bouillabaisse.
