Bóstwo to nadprzyrodzona istota uważana za boską lub świętą. The Oxford Dictionary of English definiuje bóstwo jako „boga lub boginię (w religii politeistycznej)”, lub cokolwiek czczonego jako boskie. C. Scott Littleton definiuje bóstwo jako „istotę z mocami większymi niż te, którymi dysponują zwykli ludzie, ale która oddziałuje na ludzi, pozytywnie lub negatywnie, w sposób, który przenosi ludzi na nowe poziomy świadomości, poza przyziemne troski zwykłego życia”. W języku angielskim, męskie bóstwo jest określane jako bóg, podczas gdy kobiece bóstwo jest określane jako bogini.
Religie można skategoryzować według tego, ile bóstw czczą. Religie monoteistyczne akceptują tylko jedno bóstwo (przeważnie określane jako Bóg), religie politeistyczne akceptują wiele bóstw. Religie henoteistyczne akceptują jedno najwyższe bóstwo bez negowania innych bóstw, uważając je za aspekty tej samej boskiej zasady; a religie nieteistyczne negują jakiekolwiek najwyższe wieczne bóstwo stwórcze, ale akceptują panteon bóstw, które żyją, umierają i mogą się odrodzić jak każda inna istota.
Chociaż większość religii monoteistycznych tradycyjnie wyobraża sobie swojego Boga jako wszechmocnego, wszechobecnego, wszechwiedzącego, wszechmocnego i wiecznego, żadna z tych cech nie jest niezbędna do zdefiniowania „bóstwa”, a różne kultury różnie konceptualizują swoje bóstwa. Religie monoteistyczne zazwyczaj odnoszą się do Boga po męsku, podczas gdy inne religie odnoszą się do swoich bóstw na różne sposoby – po męsku, kobieco, androgynicznie i bez płci.
Historycznie wiele starożytnych kultur – w tym starożytni Mezopotamianie, Egipcjanie, Grecy, Rzymianie, Norsemeni i Azjaci – personifikowało zjawiska naturalne, różnie, albo jako celowe przyczyny, albo skutki. Niektóre bóstwa awestańskie i wedyjskie były postrzegane jako koncepcje etyczne. W religiach indyjskich bóstwa były wyobrażane jako manifestujące się w świątyni ciała każdej żywej istoty, jako organy zmysłowe i umysł. Bóstwa były wyobrażane jako forma istnienia (Saṃsāra) po odrodzeniu, dla istot ludzkich, które zdobywają zasługi poprzez etyczne życie, gdzie stają się bóstwami opiekuńczymi i żyją w błogim stanie w niebie, ale podlegają również śmierci, gdy ich zasługi zostaną utracone.
