Relacje z pacjentami są kluczowym czynnikiem wpływającym na wynik terapeutyczny.
Dlatego terapeuci muszą wspierać rozwój sojuszu terapeutycznego na wczesnym etapie procesu (DeAngelis, 2019).
APA sugeruje nacisk na sześć wartościowych komponentów, aby zbudować korzystną relację terapeutyczną (DeAngelis, 2019; Hill et al., 2018; Tryon et al., 2018).
Chociaż wiele z tych punktów zostało napisanych z myślą o coachingu twarzą w twarz, nie ma powodu, aby uznać je za mniej istotne dla opieki online lub blended. Tak długo, jak utrzymywany jest regularny kontakt, percepcja dotycząca sojuszu terapeutycznego może być wysoce pozytywna przy niewielkiej różnicy w wynikach w porównaniu z terapią twarzą w twarz (Tremain, McEnery, Fletcher, & Murray, 2020).
1. Wspieranie wzajemności i współpracy
Psychoterapia jest relacją dwukierunkową. Terapeuta i klient są równymi partnerami w procesie i czerpią korzyści ze wspólnego zaangażowania i otwartości. Jeśli terapeuta pozostaje otwarty w kwestii swoich uczuć dotyczących zarówno ich relacji, jak i klienta, prowadzi to do większej wzajemności.
Wraz z postrzeganiem sojuszu jako współpracy, wzajemność poprawia kierunek, w jakim zmierza terapia i relacja terapeutyczna oraz szansę na realizację celów terapii.
2. Zachowanie elastyczności i wrażliwości
Terapeuta musi być świadomy indywidualnych cech klienta (tożsamość płciowa, przekonania duchowe, pochodzenie kulturowe itp.), jednocześnie wczuwając się w jego specyficzne motywacje i cechy osobowości, aby dostosować leczenie i zbudować odpowiednią relację.
Jeśli to się uda, terapeuta będzie w stanie lepiej określić, co działa dobrze, a co budzi opór podczas terapii.
3. Włączenie informacji zwrotnej
Zbieranie i uwzględnianie informacji zwrotnych w procesie terapeutycznym może być cenne dla identyfikacji czerwonych flag, które wymagają natychmiastowego działania, w tym nadużywania substancji, potencjału przemocy i ryzyka samobójstwa.
Kwestionariusze wypełniane przed każdą sesją okazały się skuteczne w identyfikowaniu pacjentów zagrożonych porzuceniem terapii lub szkodliwymi zachowaniami. Po przeanalizowaniu, odpowiedzi mogą również stanowić część praktycznej pętli informacji zwrotnej, która może pomóc terapeucie uniknąć ślepych punktów i uczyć się na błędach.
4. Naprawianie załamań w terapii
Jak każdy inny związek, relacja terapeutyczna może się popsuć. Jednak naprawa nieporozumień lub rozłamów (dotyczących celów terapii, braku zaufania do leczenia, nieporozumień itp.) może prowadzić do silniejszego przymierza i ostatecznie lepszych wyników.
Terapeuta może rozpoznać pęknięcia konfrontacyjne, które wynikają z gniewu klienta i powtarzających się wyzwań, oraz pęknięcia wycofujące się, gdy klient odsuwa się od tego, co postrzega jako krytykę terapeuty lub bolesną dyskusję.
Choć zmierzenie się z konfliktem i przepracowanie go może być trudne, to z czasem może wspomóc rozwój pacjenta i wzmocnić relację terapeutyczną.
5. Radzenie sobie z negatywnymi emocjami
Nic dziwnego, że klienci często mają bolesne, denerwujące i negatywne uczucia do przepracowania. Zarządzanie takimi negatywnymi stanami podczas wielu sesji może być frustrujące dla terapeuty. Jeśli jednak klient wychwyci niewerbalne lub werbalne oznaki uczuć terapeuty – być może wywołane przez ich własne tło – może to zaszkodzić relacji.
Kluczowe dla terapeutów jest zachowanie samoświadomości i dalsze badanie swoich uczuć oraz tego, jak mogą one wpływać na dyskusje.
6. Promowanie pozytywnego zakończenia terapii
Zakończenie terapii można wspomóc poprzez otwartą i regularną wzajemną dyskusję.
Rozmowy o tym, jak przebiegała terapia, jakie korzyści odniósł klient i jak poradzi sobie z przyszłymi wyzwaniami, mogą sprzyjać lepszym wynikom. Rozmowy o tym, co oznacza zakończenie terapii i wyrażanie dumy z postępów i powstałej relacji mogą być budujące i dawać poczucie zamknięcia.
